Verkeerschaos in Kinshasa

AANRIJDING IN KINSHASA – DE GESEL VAN DE TAXI-MOTO'S

Deze ochtend ben ik naar gewoonte met mijn al sinds enkele jaren vertrouwde vaste chauffeur aan het stuur onderweg in Kinshasa. De voorbije 5 jaren heeft de verkeerssituatie in de Congolese hoofdstad waarlijk infernale proporties aangenomen. Waar een tiental jaren geleden de meeste verkeersproblemen zich vooral voordeden in het oude, westelijk deel waar de nauwe en op vele plaatsen door straatmarkten overwoekerde straten het groeiend aantal auto's al niet meer kon slikken, heeft de verkeersellende zich nu over vrijwel het gehele grondgebied van de stad verspreid. De “embouteillages” nemen nu zo'n gigantische omvang aan dat het in Kinshasa bijna onmogelijk is geworden om 2 afspraken op 1 dag na te leven, zeker wanneer de plaatsen van afspraak zich elk aan de andere zijde van de stad situeren. Een belangrijke factor naast het nog steeds toenemend aantal voertuigen is de massale toeloop van gemotoriseerde Kasaïens die de laatste paar jaren vanuit de provincie naar de hoofdstad zijn afgezakt in de hoop er als “taxi-moto” fortuin te maken. Inmiddels zijn deze zogenaamde “wewa's” zo talrijk dat zij als het ware het hele grondgebied van Kinshasa hebben ingenomen. Volgens een mededeling van de ACP ( Agence Congolaise de Presse) zouden er momenteel zo'n 6 miljoen taxi- moto's in Kinshasa rondtuffen. Bovendien houden zij er een zodanig roekeloos rijgedrag op na dat zij voor zichzelf, hun klanten en elke andere weggebruiker een voortdurend gevaar vormen. De laatste tijd heb ik, gezien dit onoverzichtelijk verkeerskluwen, dan ook vaak gedacht dat het slechts een kwestie van tijd kon zijn voor wij eens “prijs” zullen hebben. En ja hoor, deze ochtend is het dan zo laat !

Ter hoogte van de Avenue de la Justice staan wij midden in het gewriemel van auto's en moto's in de file aan te schuiven om een U-bocht over de rijweg te maken wanneer wij plots aan de rechtervoorhoek van onze auto worden aangereden door één van die nog even vlug voorbij flitsende en zich overal tussenwringende motorfietsen. Vanop de achterbank zie ik hoe de taxi-moto in kwestie een eindje verderop snelheid mindert en veel misbaar begint te maken. De motorrijder en zijn passagier beginnen luidkeels te roepen en te tieren en wijzen druk gesticulerend naar ons voertuig waardoor wij midden de verkeerschaos plots het centrum van alle aandacht worden. Nu gaan de poppen aan het dansen. Tussen mijn chauffeur en de taxi-moto die stapvoets naast ons is komen rijden, begint een wederzijdse scheldtirade waar ik geen snars van begrijp maar het is mij wel snel duidelijk dat wij hier in nauwe schoentjes gaan geraken. De sfeer wordt immers steeds grimmiger. Wanneer mijn chauffeur even snelheid begint te maken om de overkant van het wat meer vrijgekomen kruispunt te bereiken, komt plots van alle kanten een hele zwerm taximoto's aangereden die allen de achtervolging inzetten en ons in ware Mad Max-stijl klemrijden en omsingelen. De uitzinnige meute keert zich nu tegen ons. Een regen van vuistlagen daalt neer op de motorkap en de vooorruit die reeds begint te barsten terwijl enkele anderen de zijportieren en vensters onder handen nemen. De agressie is nu zo tastbaar dat ik voor lijf en leden begin te vrezen want ik ben overtuigd dat wanneer die voorruit en zijportieren er aan gaan wij zelf aan de beurt zullen zijn. En dan.... als een deus ex machina verschijnt plots de PNC ten ten tonele, iets wat ik in andere omstandigheden niet noodzakelijk als positief zou zien. Maar deze keer brengen zij echter wel de redding. Enkele PNC-agenten gaan de confrontatie aan met onze belagers en terwijl op de straat het tumult in volle gang is, komt een al wat oudere politieagent naast mij in de auto postvatten “pour votre sécurité, monsieur” ! Uiteindelijk stuiven de taxi-moto's dan toch 1 voor 1 weg, inclusief diegene die ons heeft aangereden. Hij kiest plots het hazenpad en laat zijn aan het onderbeen lichtgekwetste passagier in plan. Een politeman neemt het stuur van onze auto over en mijn chauffeur, de gekwetste passagier van de taxi-moto en ikzelf worden naar de dichtstbijzijnde “politie kommandantur” afgevoerd. Zelf ben ik al lang blij dat ik heelhuids uit het avontuur kom. Het was ook de eerste maal dat ik opgelucht was de Congolese politie te zien opdagen.