Kahuzi Biega - Lwiro- Mugeri 

Volgens één van de parkwachters betekent Kahuzi zoveel als  "là-bas ou le vent soufle beaucoup". De top van de Kahuzi ligt op  zo'n 3.308 meter hoogte en de flanken zijn bedekt met een bamboewoud en ander groen eigen aan een tropisch bergwoud. De  Biega bereikt een hoogte van 2.790 meter. Dat wordt dus de hele tijd klimmen geblazen ! Het park werd gesticht in 1970.  Bezieler,  medestichter en eerste conservator  was de Belg Adrien Deschryver die één van de eersten was om zich met hart en ziel in te zetten voor de bescherming van de in deze streek voorkomende gorilla's.  De man huwde een Congolese  vrouw en hun  kinderen en kleinkinderen vormen  tot op vandaag in en rond Bukavu een bekende Belgo-Congolese familie.  Adrien Deschryver overleed in 1989  en ligt begraven in het natuurpark te Tshivanga,  nabij het hoofdkwartier van de parkwachters. 

De hier levende gorilla's zijn de grootste van de drie voorkomende soorten. Er zijn de "Gorilla gorilla" van de westelijke laagvlakte die leven in een gebied dat Congo-Brazzaville, de Centraal Afrikaanse Republiek, Equatoriaal Guinéa, Kameroen en Gabon beslaat, de Berg gorilla of "Gorrila gorilla berengeï" die in het Congolese Virunga Park en een deel in Ruanda en  Oeganda leven en ten slotte is er de "Gorilla gorilla graueri" of de gorilla's van de oostelijke laagvlakte die uitsluitend in Kahuzi Biega te vinden zijn.  De dominante leider van zo'n  "familie" Gorilla gorilla graueri " is de befaamde silverback,  200 kg  wegende kolossen  die wel een 1m80 groot kunnen zijn.

Na de algemene inleiding krijgen wij te horen welke familie wij vandaag gaan bezoeken. De verschillende families worden voortdurend door de patrouilles van de parkwachters gemonitord. Deze "veldtroepen" staan onafgebroken in radiocontact met het hoofdkwartier van het park zodat men in de centrale commandopost steeds weet welke familie zich waar bevindt.  Afgaande op deze informatie wordt er geopteerd voor een bezoek aan de familie die onder het gezag staat van de silverback Bon Année.  Naar verluidt heeft deze zachtaardige kolos zijn naam te danken aan het feit dat hij op nieuwjaarsdag geboren werd. Wij krijgen meteen  ook de waarschuwing mee dat het geen wandeling in het park zal worden. In deze tijd van het jaar voeden de gorilla's zich met een specifiek soort fruit wat ook betekent dat zij voortdurend rondtrekken,  op zoek naar deze seizoensgebonden lekkernij. 

Gelukkig hebben wij ons van de gepaste outfit voorzien : stevig schoeisel, lange broek en een  voldoende dik hemd met lange mouwen zijn voor deze uitstap wel aangewezen want de "groene hel" waar wij ons nu toch al enkele uren een weg doorheen banen is bezaaid met boomstronken, stekelige planten en slingers van allerlei soort; om nog te zwijgen van wat hier allemaal rondkruipt. 

Wij zijn al bijna zo'n 5 uur onderweg wanneer ik er stilletjes begin aan te twijfelen of die gorilla's wel echt bestaan. En dan, ...plots bevinden wij ons in de directe nabijheid van Mr. Bon Année himself . Hij zit met zijn rug naar ons toegekeerd rustig wat bladeren te knabbelen. Wij kunnen hem natuurlijk onmogelijk zo maar eventjes op de schouder tikken om onze aanwezigheid te melden en dus maken wij heel voorzichtig een omtrekkende beweging tot wij hem frontaal in het vizier krijgen . Zo staan wij ten slotte slechts op enkele meters afstand verwijderd oog in oog met dit indrukwekkende majestueuze dier. Om elke mogelijke wederzijdse besmetting te voorkomen dragen wij uit voorzorg intussen ook een chirurgisch mondmasker. Ik probeer zo goed en zo kwaad mogelijk enkele filmbeelden te maken, geen foto's want ik wil niet het risico lopen dat de automatische flits bij verrassing zou oplichten. Dat zou deze kolos wel eens aan het schrikken kunnen brengen en dan wil je liever niet in de buurt zijn. Iets verderop zien wij de rest van de familie. Enkelen liggen te luieren in het groen, anderen zitten te eten. Gedurende een goed uurtje kunnen wij zo het doen en laten van de familie observeren. Wij kunnen onmogelijk nog langer blijven. De zoektocht heeft heel wat tijd gekost, het is al redelijk laat in de namiddag en wij hebben nog een lange terugweg af te leggen. 

Wij zijn al een hele tijd onderweg wanneer wij de baan richting Bukavu verlaten en een stijgende zandpiste oprijden. Alles verloopt vlot tot ons elan wordt gebroken door 1 van die in Congo zo typerende wegonderbrekingen. Om de kloof te overbruggen heeft de plaatselijke bevolking een aantal boomstronken naast elkaar gelegd maar het geheel maakt toch maar een krakkemikkige indruk en er blijven ook nogal wijde spaties tussen de "planken" van deze artisanaal aangelegde brug. Wanneer onze jeep dan toch de sprong waagt is het weer eens even de adem inhouden maar wij geraken zonder kleerscheuren aan de overkant. Een kwartiertje later is het alweer van dat. Wij staan plots voor een diepe, talloze meters wijde kloof in de weg. en tenzij wij hier zelf ter plekke enkele bomen gaan omhakken is er dit keer geen doorkomen aan !  Er zit niets anders op dan rechtsomkeer te maken. Gelukkig kent onze chauffeur een alternatieve weg maar daarvoor moeten wij terug naar de hoofdweg om vervolgens helemaal tot aan de buitenwijken van Bukavu te rijden en daar opnieuw de richting Kabare te kiezen.  

Eenmaal de buitenwijken van Bukavu bereikt rijden wij fluks de commune de Bagira binnen en daar in volle centrum begint onze jeep te sputteren. Het is niet zo direct duidelijk wat er aan de hand is maar ik heb toch de indruk dat er iets fout is met het koelsysteem. In elk geval komen wij onverbiddelijk tot stilstand en dus gaat onze chauffeur even een kijkje nemen onder de motorkap. Thérèse en ik zitten nog op de achterbank wanneer er plots een ware geiser kokend water tegen de voorruit en over het dak van ons voertuig  kletst. Gelukkig zijn de chauffeur en Christopher die nog voor de openstaande motorkap stonden niet geraakt, want aan zo'n gulp kokend radiatorwater kan  je lelijke brandwonden overhouden. Aan onmiddellijke reparatie hoeft niet te worden gedacht en dus blijft er slechts 1 mogelijkheid over : de missiepost  van Kabare verwittigen en vragen of zij een voertuig willen zenden om ons hier op te komen oppikken.  

Mugeri

Dankzij de goede zorgen van dokter Rachel Kinja Nibango  kan ik de laatste dagen van ons verblijf in en rond Bukavu toch nog op een aanvaardbare aangename manier  doorbrengen ook al verlies ik tijdelijke mijn stem.  De laatste dagen brengen wij nog een bezoek aan het Klein Seminarie " Notre Dame Reine des Apôtres" te Mugeri  waar wij ook even bij de naburige Zusters op visite gaan. Daar wacht ons een verrassend en heel warm welkom. de novicen ontvangen ons met muziek en gezang en zijn onder leiding van Zuster Anastasie ook heel bedrijvig geweest in de keuken. Zij presenteren ons een heel lekkere en uitgebreide  maaltijd inclusief  een "home made" lasagne.   De nagedachtenis van de fouding father  Mgr. Eduoard Leys is hier alomtegenwoordig. Zijn portret is vereeuwigd in een indrukwekkende muurschildering die op de gevel van  één van de gebouwen prijkt. Ook zijn graftombe bevindt zich op deze locatie. Daar bevindt zich eveneens de laatste rustplaats van Witte Pater Roger Devloo, gekend als de auteur van heel wat filmbeelden uit de koloniale tijd, en de laatste Belgische missionaris die hier in Mugeri actief was. Onze laatste uren in deze prachtige streek brengen wij door met een wandeling langs de boorden van het Kivu meer. Morgen gaan wij terug naar Goma om nog wat ui te rusten in het Hotel Caritas alvorens de terugreis naar België aan te vangen. Wanneer wij  2 dagen later  in Goma opstijgen, kunnen wij niet vermoeden dat het wij de eerstvolgende 2 jaar Congo niet meer zullen terugzien.   Begin 2020 breekt in China  immers een COVID-19 pandemie uit die weldra de hele wereld in haar greep houdt . Een greep die anno 2022 nog niet veel losser is geworden.